To dzieło sztuki ujmuje poruszającą, ale piękną scenę, w której młoda kobieta w zwiewnej białej sukni leży wdzięcznie na zielonym, bujnym łące, otoczona dzikimi kwiatami, które zdają się odzwierciedlać jej eteryczne piękno. Jej spokojna twarz wywołuje mieszankę melancholii i spokoju, przyciągając widza w moment, który wydaje się zarówno ponadczasowy, jak i ulotny. Ciało jest ułożone lekko pod kątem, jej miękkie kręcone włosy spływają na ziemię, co potęguje poczucie wrażliwości; sugeruje narrację tragicznej romansu, być może łącząc nas z Ofelią, postacią przesiąkniętą tragicznym losem.

Kompozycja zręcznie równoważy światło i cień, z promieniami słońca filtrującymi przez gęsty baldachim drzew otaczających ją; użycie chiaroscuro pogłębia poczucie izolacji w tej urzekającej, ale ponurej leśnej krainie. Pociągnięcia pędzla Waterhouse'a wyrażają emocje, zastosowane w technice, która znajduje równowagę między realizmem a impresjonizmem, pozwalając na wydobycie detali w liściach, a jednocześnie utrzymując eteryczną mgłę wokół figury. Paleta kolorów, zdominowana przez zielenie, biele i delikatne odcienie ziemi, harmonizuje z delikatnym pięknem natury, stanowiąc poruszające tło dla cichej dramy sceny, pozwalając nam rozważać kruchość życia i delikatne przeznaczenie jej postaci.