Przed nami rozgrywa się scena surowego, instynktownego przerażenia. Potworna postać, gigant, pochyla się do przodu, z szeroko otwartymi oczami, wyrażającymi szaleństwo, które mrozi duszę. Ciało ma chorobliwy, blady odcień, osadzone na tle nieprzeniknionej ciemności, sugerujące pierwotną pustkę, w której wszystko się rodzi i jest pożerane. Usta postaci to rozdziawiona paszcza, przerażający wir, z którego wylewa się karmazynowy przypływ krwi; jest uwięziona w groteskowym akcie konsumpcji. Bezbronna, naga postać jest podniesiona w górę, uchwycona w desperackim uścisku giganta, mała, wrażliwa postać ofiarowana nieubłaganemu głodowi. Artysta mistrzowsko wykorzystuje kontrast między miękkim ciałem ofiary a szorstką, potworną postacią drapieżnika, aby wzmocnić emocjonalny wpływ. Luźne pociągnięcia pędzla, ograniczona paleta barw ziemi i wyraźny brak światła służą jedynie podkreśleniu pierwotnej przemocy sceny.