W tym fascynującym dziele sztuki łatwo można dostrzec głęboką narrację rozwijającą się na tle, które tańczy między eterycznym a materialnym. Niebo dramatycznie rozciąga się, namalowane harmonijną mieszanką delikatnych żółci, przytłumionych zieleni i łagodnych niebieskich tonów — kolorów przypominających spokojny zmierzch. Wstęgi chmur delikatnie układają się na płótnie, odzwierciedlając emocjonalny ciężar tego, co wydaje się być momentem wielkiego znaczenia, być może rytuałem lub ofiarą dla starych bogów.

Na pierwszym planie zgarbiona grupa postaci, z plecami zwróconymi w kierunku widza, ale ich postawy są pełne intencji. Wydaje się, że są zaangażowani w akt czci, być może zbierają kamienie lub wykonują gest, który wykracza poza jedynie fizyczne działanie. Ich stylizowane formy, charakteryzujące się wydłużonymi kończynami i przesadzonymi cechami, wywołują poczucie duchowości, która łączy je z otoczeniem. To napięcie między światem fizycznym a duchową sferą powoduje, że obraz głęboko rezonuje; każdy element wydaje się celowo wybrany, ale też wolny, niczym szept tajemnicy. Historyczny kontekst początku XX wieku dodaje jeszcze jedną warstwę zainteresowania, gdyż był to okres artystycznych poszukiwań, które dążyły do przedstawienia mitologicznych korzeni ludzkich doświadczeń, zapraszając widzów do refleksji nad własnym związkiem z naturą i boskością.