Na dziele widzimy spokojną kobiecą sylwetkę, która elegancko stoi obok fontanny w delikatnym świetle zmierzchu, otoczoną aurą spokojnej elegancji. Kobieta, przypominająca boginię, jest ubrana w płynącą białą suknię, która otula ją; jej prostota podkreśla jej eteryczne piękno, tworząc kontrast z zielonym tłem. Długie złote włosy spływają na jej plecy, łapiąc światło jak promienie słońca, uwięzione w zaczarowanym momencie. Stoi przy fontannie, delikatnie uniesionymi dłońmi, jakby wzywała wodę - być może symbolizując czystość i życiodajną esencję, jaką niesie woda. W tle malowniczy krajobraz sugeruje architektoniczne elementy, być może pałacowe, co tworzy wrażenie bajkowych lub mitologicznych krain.

Dokładna technika Waterhouse’a jaśnieje w detalach jej odzieży oraz w łagodnym przepływie wody; każde pociągnięcie pędzla wydaje się odzwierciedlać płynność sceny. Subtelna paleta kolorów, składająca się z delikatnych złotych, zielonych i ciepłych brązów, wprowadza spokojną atmosferę, wzbudzając uczucia spokoju i tęsknoty za utraconą fantazją. Artysta uchwycił ulotny moment, zapraszając widza do świata mitów, w którym natura i kobiecość harmonijnie się przenikają. Kontekst historyczny sięga epoki wiktoriańskiej, czasów przesyconych romantyzmem, kiedy artyści dążyli do wyrażania sztuki poprzez narracje oparte na mitologicznych motywach. Z tego powodu dzieło to stanowi znaczącą reprezentację poszukiwań tej epoki idealizowanej piękności i pradawnych legend. Pozostawia cię zauroczonym, uniesionym w marzenie, które łączy rzeczywistość z magicznymi falami mitologii.