Scena rozgrywa się w mrocznej jaskini, gdzie uchwycono mitologiczną dramatyczność z niezwykłą głębią. Po lewej stronie stoi muskularna, niemal naga postać, której wzrok skupiony jest na wielogłowym wężu wijącym się złowrogo pośrodku. Paleta zmierzchowa — miękkie błękity i szarości przeplatają się z ziemistymi brązami i delikatnymi czerwieniami, potęgując napięcie między bohaterem a potworem. Zachód słońca przebija się przez skalne otwory w tle, rzucając słabe światło, które kontrastuje z ciemnym, poszarpanym otoczeniem.

Artysta mistrzowsko wykorzystuje światłocień, podkreślając fakturę ludzkiej skóry w kontraście do śliskich, złowrogich łusek hydry, a kompozycja prowadzi wzrok po eleganckim łuku od bohatera do bestii. Intensywność emocjonalna jest wyczuwalna; powietrze wypełnia mieszanka zagrożenia, rozpaczy i heroicznego wyzwania. Dzieło to, namalowane pod koniec XIX wieku, odzwierciedla romantyczne fascynacje starożytnymi mitami oraz wzniosłą siłą natury i ducha ludzkiego, będąc ponadczasową eksploracją odwagi w obliczu przytłaczających przeszkód.