Ta sugestywna scena rozgrywa się w bogatej, ziemistej palecie, gdzie głębokie błękity i bujne zielenie wciągają widza w tajemniczy, mityczny świat. Nagie, rudowłose kobieta stoi do nas tyłem, zamyślona, jakby wywołując lub kontemplując pod rozłożystym drzewem, które stanowi oś kompozycji. W pobliżu kuca małe, ciemne stworzenie, dodając enigmatycznego charakteru temu edenicznemu obrazowi. Na pierwszym planie bujne, wirujące liście wybuchają nasyconymi odcieniami szmaragdu i rdzy, tętnią životem i ruchem.

Za sceną para ubrana w prymitywne liściaste ubrania z niepokojem spogląda na horyzont, ich gesty są napięte i czujne. Nad nimi unoszą się marzące postacie na chmuropodobnej formie, jakby zaznaczając granicę między rzeczywistością a fantazją. Pędzel jest celowy, ale luźny, nadając obrazowi narracyjną klarowność i emocjonalną pilność, budząc pytania o niewinność, pokusę i ludzką kondycję. Dzieło rezonuje symbolicznym podtekstem, łącząc biblijne i pierwotne mity, zapraszając do głębokiej refleksji nad utraconym i odzyskanym rajem.