In het kunstwerk staat een serene vrouwelijke figuur gracieus naast een fontein in het zachte licht van de schemering, omgeven door een aura van rustige elegantie. De vrouw, die doet denken aan een godin, is gekleed in een vloeiende witte jurk die om haar heen valt; de eenvoud ervan benadrukt haar etherische schoonheid terwijl ze contrasteert met de groene achtergrond. Haar lange gouden haar valt langs haar rug, het vangt het licht als zonnestralen die gevangen zijn in een betoverd moment. Ze staat dichtbij de fontein, haar handen fijn gepositioneerd alsof ze het water oproept – misschien een symbool van puurheid en de levensgevende essentie die water vertegenwoordigt. Op de achtergrond schetst een dromerige landschap elementen van architectuur, misschien paleisachtig, wat een gevoel van een sprookje of mytisch rijk oproept.

Waterhouse' zorgvuldige techniek straalt door in de details van haar kleding en de zachte waterstroom; elke penseelstreek lijkt de vloeibaarheid van de scène te weerspiegelen. Het zachte kleurenpalet van gouden, groene en warme bruine tinten levert een rustige sfeer op en wekt gevoelens van vrede en nostalgie voor een verloren fantasietijd. De kunstenaar vangt een vluchtig moment, uitnodigend de kijker in een wereld van mythen, waar natuur en vrouwelijkheid naadloos met elkaar verweven zijn. De historische context is terug te voeren naar het victoriaanse tijdperk, een tijd die doordrenkt is van romantiek, waarin kunstenaars probeerden artistieke idealen uit te drukken door middel van verhalen die voortvloeien uit mythische thema's, waardoor dit stuk een belangrijke representatie wordt van de zoektocht van die tijd naar idealiseerde schoonheid en oude legenden. Het laat je gefascineerd achter, drijvend in een droom die realiteit mengt met de magische stromen van de mythologie.