In een aangrijpende en expressieve scène vangt het kunstwerk de tragische dood van een jonge vrouw, die levenloos op de koude stenen vloer ligt. De bleekheid van haar huid staat in contrast met de donkerrode stof die haar omhult, wat een gevoel van verdriet en wanhoop oproept. Om haar heen verzamelt zich een groep figuren—sommigen in wapenrusting, anderen in vloeiende gewaden—die een gevoel van rouw overbrengen, gemengd met de koele onverschilligheid van toeschouwers. De aanwezigheid van duiven die om de scène vliegen, voegt een onverwachte laag van vrede toe, in contrast met de ernst van het lot van de vrouw; dit contrast dwingt de kijker om na te denken over thema’s als verloren onschuld en de brute realiteiten van het leven.

De compositie trekt de blik naar de figuur op de voorgrond, elegant omlijnd tegen de gestructureerde steen van het plein. Elke figuur is zorgvuldig afgebeeld, met aandacht voor de historische nauwkeurigheid van hun kleding, wat het beeld omsluit in een verhaal dat doordrenkt is van een klassieke sfeer. Het kleurenpalet, gedomineerd door zachte grijzen, aardetinten en warme roden, wekt een emotionele resonantie op die het hart aanspreekt. Er heerst een voelbare stilte in de lucht—een moment bevroren in de tijd dat de kijker uitnodigt om na te denken over het gewicht van verlies, de kwetsbaarheid van het leven en de blijvende impact van tragedie. De keuze van details door Waterhouse, van de verdrietige expressie op de gezichten van de kijkers tot de delicate veren van de naderbij komende vogels, versterkt dit gevoel van tragedie en verbinding met het verleden.