Żywe płótno eksploduje kolorami; przed moimi oczami roztacza się nasłoneczniona scena, wywołująca uczucie raju. Postacie, oddane charakterystycznymi dla Gauguina śmiałymi pociągnięciami pędzla, zamieszkują świat bogatych czerwieni, zieleni i żółci - symfonię odcieni, która podpala scenę. Kobiety, których ciała emanują spokojnym spokojem, są sercem tej wizualnej narracji. Prawie czuję ciepło tropikalnego słońca, słyszę szelest liści i czuję zapach egzotycznej flory przenikającej scenę. Powietrze wydaje się gęste od poczucia tajemnicy i starożytnego rytuału. Tajemnicza postać trzymająca misę przyciąga moją uwagę, jej spojrzenie jest zarówno zapraszające, jak i enigmatyczne. Kompozycja wciąga mnie głębiej, zachęcając do kontemplacji niewidzialnej narracji. Szepta o kulturze bardzo oddalonej od mojej, ale głęboko ludzkiej w swoim świętowaniu życia i piękna.