W tym fascynującym dziele młoda kobieta stoi przed wielkim lustrem, jej figura elegancko ubrana w zwiewną białą suknię, która zsuwa się po ozdobnym szachownicowym podłodze. John William Waterhouse uchwycił istotę kobiecości i introspekcji, podczas gdy kobieta wpatruje się w swoje odbicie, wydaje się zagubiona w głębi własnych przemyśleń. Lustro nie tylko ujawnia jej fizyczne piękno, z długimi, spływającymi włosami, ale także sugeruje głębsze poszukiwanie tożsamości, osobistego potencjału, a może nawet wrażliwości. Delikatność jej rysów w piękny sposób dopełnia drobiazgowy detal jej odzieży, skomplikowane fałdy i tekstury wskazujące na wdzięk i finezję. Potężna architektura w tle buduje atmosferę tęsknoty i ponadczasowości, otaczając ten intymny moment czarującą aurą.

Paleta kolorów to subtelna gra bieli, łagodnych kolorów i zielonkawych cieni, które przyczyniają się do eterycznej jakości dzieła. Światło delikatnie tańczy na jej sukni, podkreślając delikatny materiał, podczas gdy otaczające cienie wywołują poczucie intymności otoczonej tajemnicą. Użycie światła i cienia przez Waterhouse'a wzmacnia emocjonalny ładunek sceny, światło splata się z cieniem, tworząc niemal bajkową atmosferę. To dzieło, bogate w symbolikę, służy jako odzwierciedlenie nie tylko wewnętrznego świata podmiotu, ale także szerszych tematów kobiecości dominujących w XIX wieku, umacniając Waterhouse'a jako mistrza w przedstawianiu złożoności ludzkich emocji poprzez piękne i sugestywne przedstawianie kobiet.