Obraz przedstawia cztery dziewczynki stojące obok siebie, z każdą ubraną w różne stroje, które odzwierciedlają ich unikalne osobowości; stroje dziewczynek różnią się od wystawnych kapeluszy po płaszcz, który je otula ciepłem. Dziewczynka na środku, żywotna w niebiesko-białym stroju, przyciąga uwagę widza swoim jasnym uśmiechem — wyraźny kontrast do bardziej stonowanych tonów jej rówieśników. Tło, z abstrakcyjnymi formami i ciepłymi kolorami, znacząco wzmacnia emocjonalny ton; ochry i miękkie zielenie emanują poczuciem nostalgii, przypominając letnie popołudnia na wsi. Pociągnięcia pędzla Muncha są ekspresyjne; każdy ruch dodaje poczucia ruchu i witalności postaciom, sprzyjając więzi z obserwatorem.

Patrząc na te radosne twarze, nie mogę się powstrzymać od odczuwania poczucia niewinności i towarzyskości, jakby dzieliły się jakąś nieujawnioną tajemnicą. Istnieje jednak pewne ukryte napięcie, być może zapowiedź trudności dorosłego życia, które nieuchronnie dotknie ich życie. Kompozycja została starannie ugruntowana; dziewczęta są równomiernie rozmieszczone, ale zdają się emanować indywidualnością, co odzwierciedla fascynację Muncha złożonością ludzkich emocji. Ten utwór wciąż we mnie rezonuje, wywołując wspomnienia o moich własnych przyjaźniach z dzieciństwa oraz trwałych więzach, które tworzyliśmy.