W tym pełnym wyrazu dziele tkwi pewna powaga przedstawionego oblicza; kobieta wpatruje się w ciebie bezpośrednio, a jej wyraz twarzy to mieszanka odporności i wrażliwości. Każdy pociągnięcie pędzla wydaje się być przemyślane, a warstwy farby tworzą teksturę, która przyciąga widza, zapraszając do bliższego przyjrzenia się. Silne kontury jej kości policzkowych i lekko opadające kąciki ust sugerują życie uformowane przez doświadczenie, być może przez trudności. Jej odcień skóry, namalowany w ziemistych barwach, ostrym kontrastem z ciemnym tłem, uwydatnia jej obecność na płótnie. Miękkość materiału wokół jej głowy—biała czapka ozdobiona delikatnymi fałdami—dodaje delikatności, która kontrastuje z silnym ładunkiem emocjonalnym jej twarzy.

Paleta kolorów odzwierciedla unikalną zdolność Van Gogha do przekazywania emocji za pomocą koloru. Ciemne odcienie otaczają tło, podczas gdy główna postać wyróżnia się blaskiem ciepła i człowieczeństwa; to prawie jakby była otoczona światłem, mimo otaczających cieni. Ten wybór tworzy napięcie, sprawiając, że widz czuje natychmiastowe połączenie, rzucając nam wyzwanie do rozwikłania jej historii. Historycznie ten portret reprezentuje kluczowy moment w rozwoju Van Gogha jako artysty, podkreślając jego głębokie zainteresowanie życiem zwykłych ludzi. W tym dziele artysta uchwycił nie tylko podobieństwo, ale także głęboką emocjonalną rezonans, zamieniając prosty portret w ponadczasowe badanie charakteru i istnienia.