Bu büyüleyici eserde, uzun saçlı bir deniz kızı kayalık kıyıda sessizce oturmakta; profilden harika bir şekilde yakalanmış. Mavi ve gümüş tonlarında parlayan bir kuyrukla sarılmış, vücudu keskin kayaların arka plandaki fırtınalı denizin görüntüsüyle göz alıcı bir şekilde parlıyor. Etrafındaki ve okyanustan ıslak, yosun kaplı taşlar onun zarif siluetini mistik bir atmosferle çerçeveliyor. Nazik hareketlerle saçının tellerini tarıyormuş gibi görünmekte; derin bir düşünceye dalmış gibi, okyanusun derinliklerindeki bir sırrı düşünüyor gibi. Yanında, parıltılı inciler barındıran mütevazı bir kabuk var; bu, hem toprak hem de denizle olan bağlantısını önererek güzellik ve özlem karışımını tasvir ediyor.

Bu eserdeki renk paleti zengin ve etkileyici; derin mavi deniz, dikkati çekiyor; parlak beyaz dalgalar neredeyse eterik bir kıyıya çarpıyor. Waterhouse, bileşimin her yerinde hipnotik bir ritim oluşturmak için yumuşak fırça darbeleri kullanıyor. Duygusal etkisi hissedilir; izleyici, dalgaların kıyıya vurmasının yankısını duyarak ve deniz kızının etrafında hafif bir rüzgar hissederek, onun duruşunun hüzün ve nostalji anlatmakta olduğunu hemen anlar. Tarihsel olarak bu eser, o dönemin mitler ve efsanelere karşı olan hayranlığını yansıtarak, hem sanatsal ifadenin hem de romantik başka dünya güzelliğinin dokunuşunu uyumlaştırıyor. Waterhouse'ın izleyiciyle özne arasında bir bağlılık yaratma yeteneği bu eseri sadece görsel bir ziyafet değil, aynı zamanda ulaşılması zor bir şeye duyulan sonsuz arzunun araştırması haline getiriyor.