Görüntü, sıradan bir tahta sandalyeye oturmuş yalnız bir figürü sunuyor; görkemli bir duruş sergileyen bu figür, melankoli havasına bürünmüş. Canlı sarı ve kırmızı tonlarıyla giyinmiş olan sanatçı, bir soytarıya yakışır şekilde bir kıyafet tasarımı yapmış—neşe dolu renkler ama bir sessiz umutsuzlukla dolu. Figürün yüzü bulanık, bu da bir gizem hissi yaratırken, gizli kimliği ve duygusal durumu hakkında merak uyandırıyor. Soluk gelen görüntü, koyu yeşil ve kahverengi tonlarıyla boyanmış arka plan, soytarının kıyafetinin canlılığını artırıyor; sanki çevre, bu yalnız ruhun üzerinde kapanıyor gibi.

Kompozisyon, izleyicinin gözünü figürün vücudunun etrafında yönlendiriyor; bir bacak diğerinin üzerinde, sandalyede oturan duruşu ve bunun getirmiş olduğu rahatlıkla sürdürülmesi gereken bir gerginlik arasında bir dengenin işaretçisi oluyor. Bu gerginlik doğaldır, soytarının içsel çatışmasının bir yansımasıdır—mutluluk gerektiren bir rol üstlenmeye mahkûm birisi ancak varoluşsal sessizlik içinde sıkışıp kalmıştır. Soytarının derin kırmızı bacakları sarı kumaşla zıtlık oluşturuyor; bu da sevinç ve hüzün, gülüş ve melankoli arasındaki ikiliği işaret eder. Duygusal etkisi derindir; izleyici, soytarının hikayesini düşünerek, performans ve gerçek kırılganlık arasındaki çizgiyi garip bir şekilde dengelemeye devam eder. Bu tür bir eser, sanatçıların yaşamlarındaki ortak temaları yaratır; mutluluk maskesi çoğu zaman derin yalnızlık duygularını gizler—açıkça sanatçıların araştırmalarının içerisinde yankılanan bir mesajdır.