Bu dokunaklı kompozisyon, üniformalı askerlerin, her biri düşenlerin sessiz tanıkları olan bir mezarlıkta durduğu karamsar bir sahneyi yakalıyor. Merkezde yer alan figür, karanlık bir üniformayla duruyor ve yeni kazılmış toprak yığınlarını düşünerek izliyor; bu, eserin içinde duygusal bir yıldız olarak duruyor. Arkasında, meslektaşları titizlikle kazı yapıyor, başları öne eğik, kendi düşüncelerinde kaybolmuşlar. Toprak tonlarıyla mutedil yeşilin zıtlığı sahneye keskin, neredeyse soğuk bir kalitede bir his veriyor; kayıp ve fedakarlığın ağırlığını artırıyor.

Gerçekten de izleyiciyi etkileyen, resimdeki her figürün taşıdığı duygusal yük. Işık kullanımı, yumuşak gölgeler yaratarak, yerine getirilen saygılı görevi vurguluyor. Her bir çarpık, ama ayakta kalan haç, doğal bir arka planda çevrelenmiş, düşenlerin sonsuz hatırlatıcısı olarak hizmet ediyor. Bu ustaca resim, yalnızca yaşam kaybını düşünmeyi değil, savaşın daha geniş sonuçları üzerine de derin düşünmeyi teşvik ediyor; bu, askeri tarih ve insan deneyimi bağlamında önemli ve düşündürücü bir eser.