Bu ürkütücü yağmur baskısında izleyici, gizemle dolu karanlık bir sahneye çekiliyor. Ön planda, etinden ve gölgesinden başka ne olduğunu ayırt etmek zor olan bir figür yatıyor. Bu figür, ‘Nada’ yani ‘Hiçlik’ yazılı bir kağıdı tutuyor; sahnenin üzerinde çaresizliğin ve varoluşun boşluğunun sembolü gibi duruyor. Etrafında, acı dolu yüzlerle hayaletvari başlar karanlık içinde süzülüyor; sanki takıntılı bir zihnin hayaletleri. Sıkı sıkıya çerçevelenmiş, yoğun dokulu kompozisyon, güçlü bir ışık-gölge kontrastı kullanarak bu ruhani atmosferi ve psikolojik ağırlığı vurguluyor. Monokrom siyah-beyaz tonlar, dokuların ve kontrastların yalınlığı ile etkileyici bir duygusal yoğunluk yaratıyor.

Bu eser, derin bir hüzün ve anlamsızlık duygusu uyandırıyor; toplumsal kargaşa ve kişisel acının yaşandığı tarihi arka planla uyumlu. Teknik açıdan Goya’nın karakteristik üslubu; cesur, sert ve kendine has ifadesiyle insan ruhunun gölgelerini yansıtıyor. Küçük boyutu rağmen, karanlık ve sessizliğin melankolisini yoğunlaştırıyor; izleyiciyi hiçlikle ve umutsuzluğun sessiz yankılarıyla yüzleşmeye davet ediyor.