To niepokojące akwaforta wprowadza widza w ponurą, pełną tajemnicy scenę. Na pierwszym planie leży postać, wykonana ekspresywnymi, szorstkimi kreskami, które zacierają granice między ciałem a cieniem. Postać trzyma w dłoni kartkę z napisem „Nada” („Nic”), co jest wymownym symbolem rozpaczy i egzystencjalnej pustki. Wokół niej unoszą się widmowe głowy z bolesnymi wyrazami twarzy, wyłaniające się z gęstej ciemności niczym duchy nawiedzające umysł. Kompozycja jest zwarte i teksturowana, z wyraźnym intensywnym światłocieniem podkreślającym upiorną atmosferę i psychologiczną wagę sceny. Monochromatyczna paleta — czarny atrament na jasnym papierze — potęguje przekaz emocjonalny poprzez kontrasty i ziarnistą fakturę, przypominając szeptaną grozę i namacalny smutek.

Grafika wzbudza głębokie uczucia melancholii i beznadziei, odzwierciedlając historyczny kontekst społecznych zawirowań i osobistych cierpień. Technika typowa dla Goi — odważna, surowa i silnie ekspresyjna, ujmująca niewidzialne cienie ludzkiej duszy. To niewielkie dzieło uosabia mroczne piękno ciszy i ciemności, zapraszając widza do zmierzenia się z pustką i cichym echem rozpaczy. Dzięki oszczędnej, lecz mocnej ikonografii, stanowi głęboką medytację nad nicością i utratą.