In deze indringende ets wordt de kijker meegezogen in een schimmige scène die pulserend is van sombere energie en mysterie. Op de voorgrond ligt een figuur, geschetst met ruwe, expressieve lijnen die de grens tussen vlees en schaduw vervagen. De figuur houdt een papier vast met het woord “Nada” (“Niets”), een krachtig symbool van wanhoop en existentiële leegte. Rondom de figuur zweven spookachtige, ontzielde hoofden, hun lijdende gezichten komen tevoorschijn uit de dichte duisternis, als spoken die een gekweld brein achtervolgen. De compositie is strak omlijst en rijk getextureerd, met intens chiaroscuro dat de spookachtige sfeer en psychologische zwaarte van de scène benadrukt. Het monochrome kleurenpalet — zwarte inkt op licht papier — versterkt de emotionele impact door contrasten en korrelige texturen, als fluisteringen van angst en tastbare droefheid.

De ets roept een sterk gevoel van melancholie en zinloosheid op, in lijn met de historische context van sociale onrust en persoonlijk lijden. De techniek is typisch voor Goya — gedurfd, rauw en diep expressief, waarbij het onzichtbare schaduwen van de menselijke ziel vangt. Dit kleine werk belichaamt de duistere schoonheid van stilte en duisternis, en nodigt de kijker uit om de leegte en de stille echo van wanhoop onder ogen te zien. Door zijn sobere maar krachtige beeldtaal is het een diepgaande meditatie over het niets en het verlies.