Na tym subtelnym, a zarazem wyrazistym obrazie przedstawiona jest skromna scena przy wiejskiej drodze — matka wraz z dziećmi proszą o jałmużnę, ukazana w delikatnych tonach sepii i szarości. Kompozycja skupia się na rodzinie: matka stoi lekko pochylona, jakby wyrażając niepewność i nadzieję. Dzieci siedzą lub leżą wokół niej, ich sylwetki delikatnie stapiają się z krajobrazem, a jednocześnie każde z nich opowiada historię wytrwałości i trudności.

Artysta zastosował stonowaną paletę barw, opartą na miękkich odcieniach ziemi, łącząc cienkie, niemal kaligraficzne linie z pełnym współczucia modelowaniem światłocienia, co ożywia tę skromną wiejską scenę. Drzewa i chaty w tle tworzą intymną ramę, oplatając postacie naturalnym łukiem splecionych gałęzi i rustykalnych dachów. Ta subtelna integracja sugeruje współczujące spojrzenie na codzienne trudy, przywołując atmosferę cichej godności i szczerej wrażliwości, skłaniając widza do refleksji nad ludzką kondycją poza estetyką, czyniąc z dzieła poruszający przykład empatycznej sztuki w czasach świadomej społecznie epoki.