W zielonym, leśnym krajobrazie, skąpanym w miękkim świetle słonecznego popołudnia, dwoje dzieci stoi na pierwszym planie, ucieleśniając niewinność i ciekawość. Dziewczynka, z ciemnymi włosami opadającymi w łagodnych falach, z zainteresowaniem spogląda na chłopca, który ma na sobie jasnoczerwoną tunikę, wyciągając rękę w geście oferty lub być może zabawnej wymiany. Ten moment uchwytuje nie tylko chwilową interakcję, ale również przedsmak nieskończonego cudowności dzieciństwa. Gęsta zieleń otaczająca ich, z wysokimi drzewami i promieniami światła przefiltrowanymi przez liście, wzmacnia witalność ich młodzieńczej więzi. Mężczyzna w tle, zajęty zbieraniem drewna, dodaje element rzeczywistości do tego idyllicznego tableau, ugruntowując tę scenę w pastoralnej narracji.

Kompozycja obrazu zręcznie równoważy postacie z tłem rozciągających się drzew i liści. Wyrazy twarzy dzieci—każde z nich odzwierciedla inny aspekt ich wspólnego doświadczenia—tworzą wzruszającą emocjonalną rezonację, która zaprasza widzów do przemyślenia ich historii. Paleta kolorów użyta w obrazie jest bogata, ale delikatna: ziemiste zielenie mieszają się z jaskrawymi czerwieniami i miękkimi błękitami ich odzieży, odzwierciedlając witalność natury. Technika Millaisa, charakteryzująca się starannym szczegółami i przenikliwym zrozumieniem światła, nadaje dziełu niemal dotykową jakość, sprawiając, że liście błyszczą a skóra dzieci promienieje. To dzieło nie tylko odzwierciedla misję prerafaelitów przedstawiania natury z wiernością, ale także jest poruszającym portretem ulotnych chwil radości i odkrycia, które definiują wczesne dzieciństwo.