Dzieło to uchwyca moment wypełniony cechami i niuansami, prezentując trzech żołnierzy w żywej, ale stonowanej palecie, typowej dla stylu Bruegela. Figury stoją w dynamicznej formacji, każda ubrana w nawiązujące do ich ról flamboyant stroje, co może być komentarzem na temat życia wojskowego lub norm społecznych tamtego okresu. Żołnierz po prawej, ze swoim czarującym fletem, przyciąga naszą uwagę; mieszanka muzyki i militarnego życia, która tworzy dziwną, harmonijną juxtapozycję. Staranna dbałość o szczegóły w ich strojach, bufiastych rękawach i ornamentowych wzorach budzi poczucie zarówno indywidualności, jak i jednorodności. Tymczasem łagodne światło tworzy głębię, podkreślając fakturę ich ubrań oraz tajemnicze tło, które pozostaje częściowo zasłonięte.

Ponadto, to dzieło rezonuje na emocjonalnym poziomie, odzwierciedlając tematy towarzyskości i ciężaru obowiązku. Zachęca widzów do zastanowienia się nad obciążeniami, jakie często noszą żołnierze, reprezentowane nie tylko przez broń, ale także przez ich wyrazy twarzy — uwięzieni między radością a powagą, każda postać uosabia wyrazistą osobowość, reprezentując jednocześnie zbiorową tożsamość. Historycznie, ten utwór podsumowuje złożoności wojny w czasach Bruegela — czas, w którym było zarówno odwaga, jak i konflikt, zachęcając do głębszego zrozumienia, jak sztuka może uchwycić ludzkie doświadczenie w różnorodny sposób.