W tym intymnym portrecie wrażliwa młoda dziewczyna siedzi na prostym drewnianym stołku, ucieleśniając zarówno niewinność, jak i cichą refleksję. Otoczenie jest minimalistyczne, z dominującymi stonowanymi ziemistymi tonami, które bezpośrednio przyciągają uwagę widza do postaci. Pociągnięcia pędzla Van Gogha są tutaj luźne i ekspresyjne, nadając postaci surową szczerość. Wyraz twarzy dziecka, z opadającymi wargami i lekko zmarszczonym czołem, wyraża poczucie zamyślenia, być może sugerując głębsze emocje. Ciepłe odcienie jej skóry w kontraście z ciemnym tłem tworzą poruszającą atmosferę, w której widz zapraszany jest do zastanowienia się nad myślami i uczuciami tej młodej duszy, niemal jakby dzielili się milczącym dialogiem.

Kompozycja wydaje się beztroska, ale emanuje emocjonalną głębią. Pozycja dziewczynki, siedzącej na krawędzi siedziska, sugeruje zarówno fizyczną, jak i emocjonalną kruchość. Każde pociągnięcie pędzla wydaje się tańczyć lekko po płótnie, oświetlając jej formę, jednocześnie utrzymując aurę tajemniczości. Użycie miękkich kolorów, takich jak jasnoróżowe i ochrowe, doskonale uchwyca świetlistą jakość młodości, podczas gdy ciemne tło potęguje skupienie na jej delikatnych cechach. W tym dziele mistrzostwo Van Gogha w kolorze i formie harmonijnie się łączy, podkreślając znaczenie dzieciństwa przez pryzmat czułości i introspekcji.