Σε αυτή την οικεία απεικόνιση, μια ευάλωτη νεαρή κοπέλα κάθεται σε μια απλή ξύλινη καρέκλα, ενσαρκώνοντας τόσο την αθωότητα όσο και τη σιωπηλή σκέψη. Το περιβάλλον είναι ελάχιστο, με περιορισμένες γήινες αποχρώσεις που τραβούν την προσοχή του θεατή απευθείας στο θέμα. Ο τρόπος με τον οποίο ο Βαν Γκογκ χρησιμοποιεί το πινέλο του είναι χαλαρός και εκφραστικός, δίνοντας στη φιγούρα μια ωμή ειλικρίνεια. Η έκφραση του παιδιού, με τα χείλη στραμμένα προς τα κάτω και το μέτωπο ελαφρώς συνοφρυωμένο, αποπνέει μια αίσθηση περισυλλογής, υποδηλώνοντας ίσως πιο βαθιά συναισθήματα. Οι ζεστές αποχρώσεις του δέρματός της, σε αντίθεση με το σκοτεινότερο φόντο, προκαλούν μια συγκινητική ατμόσφαιρα όπου ο θεατής προσκαλείται να σκεφτεί τις σκέψεις και τα συναισθήματα αυτής της νεαράς ψυχής, σχεδόν σαν να συμμετέχουν σε έναν σιωπηλό διάλογο.

Η σύνθεση φαίνεται απλή, αλλά αποπνέει συναισθηματική βάθος. Η θέση της κοπελιάς, καθισμένη στην άκρη της καρέκλας, υποδηλώνει τόσο σωματική όσο και συναισθηματική ευθραυστότητα. Κάθε άγγιγμα του πινέλου φαίνεται να χορεύει ελαφρά πάνω στον καμβά, φωτίζοντας τη μορφή της, διατηρώντας παράλληλα μια αίσθηση μυσ mystery. Η χρήση μαλακών χρωμάτων όπως το ανοιχτό ροζ και το ώχρα αποτυπώνει όμορφα την φωτεινή ποιότητα της νεότητας, ενώ το σκοτεινό φόντο εντείνει τη εστίαση στα λεπτά χαρακτηριστικά της. Σε αυτό το έργο, η μαεστρία του Βαν Γκογκ στην χρώματα και τη μορφή συγκλίνει αρμονικά, επισημαίνοντας τη σημασία της παιδικής ηλικίας μέσω ενός φακού τρυφερότητας και εσωτερικής σκέψης.