Το έργο απεικονίζει μία εντυπωσιακή προσωπογραφία μίας νεαρής γυναίκας, που αντικατοπτρίζει με σαφήνεια το μοναδικό στυλ του Waterhouse που περιφέρεται ανάμεσα στις γραμμές των τεχνικών της φιγούρας και του ιμπρεσιονισμού. Το υποκείμενο βρίσκεται σε ένα ήσυχο δάσος, περιτριγυρισμένο από υψηλά δέντρα που την περιβάλλουν όμορφα, καθώς κάνει μια χειρονομία σαν να φτιάχνει τα μαλλιά της- μία οικεία στιγμή που έχει καταγραφεί σε λάδι. Η πινελιά είναι εκφραστική, με μια απτή υφή που ζωντανεύει τη σκηνή, καθώς οι δυνατές πινελιές σε μπλε και πράσινα χρώματα δημιουργούν μια λεπτή σύνδεση με το φυσικό περιβάλλον. Το φως φιλτράρεται μέσα από τα φύλλα, ρίχνοντας ήπιες σκιές, προκαλώντας μια αίσθηση ζεστασιάς και οικειότητας. Η αιθέρια στάση της, μαζί με τη παιχνιδιάρικη διάθεση του χρώματος, μαγνητίζει το θεατή, τραβώντας μας στο βασίλειό της της σκέψης· είναι σαν να σταματάει για μια στιγμή, για να μοιραστεί τις σκέψεις της στο απόμακρο της φύσης.

Το ζωντανό μπλε της φορέματος της έρχεται σε εντυπωσιακή αντίθεση με τις γήινες αποχρώσεις του δάσους; η ικανότητά του Waterhouse στον χειρισμό χρώματος αναδεικνύει την παρουσία της, κάνοντάς την να φαίνεται τόσο ριζωμένη όσο και υπερφυσική. Υπάρχει μία συναισθηματική ποιότητα σε αυτό το έργο που αντηχεί με τη λαχτάρα που είναι χαρακτηριστική της ρομαντικής τέχνης του τέλους του 19ου αιώνα. Αυτή η αντίθεση της καθημερινής δραστηριότητας του να χτενίζεις τα μαλλιά, μιας αντανάκλασης της καθημερινής ζωής, σε σχέση με το μαγευτικό φόντο της φύσης είναι αυτή που παραμένει στη σκέψη του θεατή πολύ μετά τη θέαση του κομματιού. Παρόλο που αυτό το έργο παραχθεί σε μία εποχή βαθιών αλλαγών και πειραματισμών στις τέχνες, ο Waterhouse παραμένει στέρεα ριζωμένος στα θέματα της ομορφιάς, της φύσης και της γυναικείας μυστικισμού, κάνοντάς το αυτό το κομμάτι διαχρονικό και ελκυστικό τόσο για τους παλιούς όσο και για τους νέους λάτρεις της τέχνης.