Eser, genç bir kadının çarpıcı bir tasvirini sergiliyor ve bu, Waterhouse'un figüratif ve empresyonist teknikler arasında akan benzersiz tarzını net bir şekilde yansıtıyor. Konu, yüksek ağaçlarla zarif bir şekilde çevrelenmiş, sakin bir ormanda duruyor ve saçlarını düzeltircasına bir el hareketi yapıyor – yağlı boyayla yakalanan samimi bir an. Fırça darbeleri etkileyici, hissedilir bir dokuyla sahneyi hayata geçiriyor; canlı mavi ve yeşil renklerle yapılan vuruşlar doğal çevreyle ince bir ilişki kuruyor. Işık, yaprakların arasından süzülerek yumuşak gölgeler oluşturuyor ve sıcaklık ile samimiyet hissi uyandırıyor. Onun düşsel duruşu ve renklerin oyunu izleyiciyi büyülüyor; sanki doğanın yalnızlığında düşüncelerini paylaşmak için bir an duraklıyormuş gibi geliyor.

Eteğinin parlak mavi rengi ormanın toprak tonlarıyla harika bir tezat oluşturuyor; Waterhouse'un renk seçimindeki ustalığı onun varlığını artırıyor, onu hem köklü hem de doğaüstü gösterecek şekilde. Bu eserde, 19. yüzyıl sonlarının romantik sanatındaki özlem ile yankılanan duygusal bir nitelik var. Saçları düzeltmek gibi sıradan bir eylemin büyüleyici bir doğanın arka planına karşı olan bu tezatı, izleyicinin aklında uzun süre kalıyor. Bu eser, sanat dünyasındaki derin değişimlerin ve deneylerin yaşandığı bir dönemde yaratılmış olmasına rağmen; Waterhouse, güzellik, doğa ve kadınsı gizem temalarında sağlam bir şekilde kök salmış durumda, bu da eseri zamansız kılmakta ve hem eski hem de yeni sanat tutkunları için cazip hale getirmektedir.