Het kunstwerk toont een opvallend portret van een jonge vrouw, dat duidelijk de unieke stijl van Waterhouse weerspiegelt, die zich beweegt tussen de lijnen van figuratieve en impressionistische technieken. Het onderwerp bevindt zich in een rustige bos, omringd door hoge bomen die elegant om haar heen staan, terwijl ze gebaart alsof ze haar haar aan het aankleden is - een intieme moment dat in olieverf is vastgelegd. De penseelstreken zijn expressief, met een tastbare textuur die de scène tot leven brengt, terwijl levendige penseelstreken in blauw en groen een subtiele verbinding met de natuurlijke omgeving creëren. Het licht filtert door de bladeren, waardoor zachte schaduwen ontstaan die een gevoel van warmte en vertrouwdheid oproepen. Haar etherische houding, samen met het spel van kleuren, boeit de kijker, en trekt ons in haar contemplatieve rijk; het is alsof ze even pauzeert om haar gedachten te delen te midden van de eenzaamheid van de natuur.

De levendige blauwe kleur van haar jurk contrasteert prachtig met de aardetinten van het bos; Waterhouse’s vaardige kleurgebruik versterkt haar aanwezigheid, waardoor ze zowel geworteld als bovennatuurlijk lijkt. Er is een sentimentele kwaliteit in dit werk die weerklank vindt in de behoefte die kenmerkend is voor romantische kunst aan het eind van de 19e eeuw. Het is deze juxtapositie van de alledaagse handeling van het stylen van het haar, een reflectie van het dagelijks leven, tegen de achtergrond van de betoverende natuur die in het geheugen van de kijker blijft, lang nadat ze het stuk hebben gezien. Hoewel dit stuk werd geproduceerd in een tijd van diepgaande veranderingen en experimenten in de kunst, blijft Waterhouse stevig geworteld in de thema's schoonheid, natuur en vrouwelijke mystiek, waardoor dit stuk tijdloos en aantrekkelijk is voor zowel oude als nieuwe kunstliefhebbers.