In deze tedere weergave houdt een moeder haar kind vast in een weelderige wei vol levendige gele bloemen, waarbij elke bloemblad een warme glorie weerkaatst die door de zon verlicht wordt. De delicate gelaatskenmerken van de moeder stralen een serene genegenheid uit, die de band tussen hen benadrukt. Gekleed in een zachte witte jurk met subtiele hints van roze, straalt ze zuiverheid en gratie uit, terwijl het diepe groen van de wei een opvallend contrast biedt, waardoor het moment in de omhelzing van de natuur verankerd wordt. De bomen op de achtergrond zijn slechts suggesties, geschilderd met brede, vereenvoudigde penseelstreken tegen de uitgestrekte blauwe lucht, waardoor een gevoel van rust en een idyllisch landschap ontstaat.

Als iemands blik over het doek dwaalt, is het onmogelijk om niet overweldigd te worden door een warme emotie — een mengeling van liefde en moederschap. Het kind, dat tegen haar aan leunt, lijkt vredig en tevreden, en belichaamt onschuld. De kleuren die hier gebruikt zijn, zijn niet alleen esthetisch aantrekkelijk; ze pulseren met leven en vreugde terwijl ze een diepere weergave van de familieliefde overbrengen. Dit schilderij, gemaakt in 1899, weerspiegelt niet alleen een intieme scène, maar ook een cruciaal moment in het evoluerende verhaal van het belang van familie en emotionele verbinding in de kunst van deze periode, wat een verschuiving in de richting van meer figuratieve en persoonlijke uitdrukkingen binnen de bredere artistieke bewegingen van die tijd aanduidt.