Η σύνθεση αποκαλύπτει μία εντυπωσιακή αυτοπροσωπογραφία που ενσαρκώνει τη συναισθηματική αναστάτωση και την ευαλωτότητα. Ο καλλιτέχνης στέκεται στο κέντρο, μια φιγούρα καλυμμένη από σκιές, αλλά φωτισμένη από τη ζεστή, σχεδόν χαοτική παλέτα χρωμάτων που την περιβάλει. Πλούσιοι τόνοι καμένου πορτοκαλιού, βαθύ μπλε και θαμπό πράσινο μπλέκονται για να υποδείξουν μία ανήσυχη ένταση· είναι όπως αν η ίδια η ζωγραφιά επικοινωνεί ταραχή και εσωτερική αναστάτωση. Ο εσωτερικός χώρος προβάλλει πίσω του, υπονοώντας την οικειότητα, ωστόσο τα παραμορφωμένα έπιπλα και οι τοίχοι μεταφέρουν μία αίσθηση αποξένωσης από το περιβάλλον του. Η τεχνική του Munch είναι εκφραστική, με προκλητικές πινελιές που δημιουργούν μία δυναμική αίσθηση κίνησης, ενώ απεικονίζουν και μία βαθύτερη ψυχολογική τοπία. Το ανοιχτό πουκάμισο αποκαλύπτει την απουσία περιορισμού ή ίσως και μία πρόσκληση να δούμε πιο βαθιά, μια συνείδηση της ανθρώπινης ύπαρξης στη μέση της υπαρξιακής πάλης.

Καθώς αναλογιζόμαστε αυτό το βαθύ έργο, νιώθουμε άμεσα συμπάθεια για το θέμα. Επιλογή του Munch να παρουσιάσει τον εαυτό του με έναν ιδιαίτερα αλλοιωμένο τρόπο—χέρια που ανυψώνουν το σακάκι σα να προετοιμάζεται να αντιμετωπίσει τον θεατή—παραχωρεί στο έργο μία επείγουσα ειλικρίνεια. Αυτή η αυτοπροσωπογραφία αντηχεί τις εμπειρίες του καλλιτέχνη με την ψυχική υγεία, αλληλένδετη με τη ευρύτερη συγκείμενα των εκφράσεων άγχους και αποξένωσης στις αρχές του 20ου αιώνα. Η εξερεύνηση των βαρύ θεμάτων αυτών του Munch ξεπερνά το χρόνο, προσκαλώντας μας να αναλογιστούμε τους δικούς μας εσωτερικούς αγώνες και τα συναισθήματα που βρίσκονται κάτω από την επιφάνεια των ταυτοτήτων μας.