Kompozycja ukazuje uderzający autoportret, będący ucieleśnieniem emocjonalnego chaosu i wrażliwości. Artysta stoi w centrum, figura otulona cieniem, lecz oświetlona ciepłą, niemal chaotyczną paletą kolorów, która go otacza. Bogate odcienie spalanej pomarańczy, głębokiego niebieskiego i stonowanej zieleni splatają się, sugerując niepokojące napięcie; zdaje się, że sama farba przekazuje niepokój i wewnętrzny zgiełk. Przestrzeń wewnętrzna wyłania się za nim, sugerując domowość, jednak zdeformowane meble i ściany przekazują poczucie oderwania od otoczenia. Piszcz Munch jest ekspresyjny, a odważne pociągnięcia pędzla tworzą dynamiczne poczucie ruchu, a jednocześnie ilustrują głębszy krajobraz psychologiczny. Otwarte koszule ujawniają brak ograniczeń lub może zaproszenie do spojrzenia głębiej, świadomość surowej ludzkiej natury w trakcie egzystencjalnej walki.

Wpatrując się w to głębokie dzieło, czujemy natychmiastową empatię wobec podmiotu. Wybór Munch, by zaprezentować się w obcym stylu—rękami podnoszącymi płaszcz, jakby przygotowywał się do konfrontacji z widzem—nadaje dziełu naglącą szczerość. Ten autoportret rezonuje z doświadczeniami artysty związanymi ze zdrowiem psychicznym, ściśle powiązanymi z szerszym kontekstem wyrazów niepokoju i alienacji na początku XX wieku. Badania Munch'a nad tymi ciężkimi tematami przekracza czas, zapraszając nas do refleksji nad naszymi własnymi wewnętrznymi zmaganiami i emocjami, które tkwią pod powierzchnią naszej tożsamości.