Bu samimi portrede, savunmasız genç bir kız basit bir tahtada oturuyor ve hem masumiyeti hem de sessiz düşünceleri temsil ediyor. Ortam minimal bir yapıdayken, arka planda muted earthy tones baskın olup izleyicinin dikkatini doğrudan konuya çekiyor. Van Gogh’un fırça çalışması burada serbest ve ifadeli, figüre ham bir dürüstlük kazandırıyor. Çocuğun ifadesi, aşağıya doğru çevirilmiş dudakları ve hafif çatılmış kaşlarıyla, bir düşünürlük hissi veriyor; belki de daha derin duygulara işaret ediyordur. Cildinin sıcak tonları, koyu arka planla zıtlık oluşturarak, bu genç ruhun düşünceleri ve duyguları üzerinde düşünmek için izleyiciyi davet eden dokunaklı bir atmosfer yaratır, sanki sessiz bir diyalog paylaşıyor gibi.

Kompozisyon sıradan görünse de duygusal derinlik yayıyor. Kızın durumu, koltuğun kenarına oturmuş olması, hem fiziksel hem de duygusal bir kırılganlık öneriyor. Her fırça darbesi tuval üzerinde hafifçe dans ederken, onun formunu aydınlatıyor ama aynı zamanda bir gizem havasını koruyor. Van Gogh’un açık renklerin kullanımı, örneğin açık pembe ve okra, gençliğin parlak niteliğini mükemmel bir şekilde yakalarken, karanlık arka plan ona ait zarif özelliklere odaklanmayı artırıyor. Bu eserde, Van Gogh’un renk ve biçim ustalığı bir araya gelerek, çocukluğun önemini bir merhamet ve içgörü lensi aracılığıyla vurguluyor.