Bu sahnede nazik bir sükunet var; iki figür, izleyiciye sırtını dönerek iki ince ağacın arasındaki gölgeli bir yolda yürüyor. Yeşil, gri ve ışık kalıntılarından oluşan bu soluk renk paleti, içe dönük bir huzur atmosferi yaratıyor. Van Gogh’un fırça darbeleri, yaprakların ve yolun dokularını canlandırıyor; her darbe isteyerek ve özgürce atılmış gibi görünüyor, sanki geçici bir anı yakalamaya çalışıyor. İki figür, neredeyse hayalet gibi bir sadelikte, özel bir konuşma paylaşıyor gibi görünüyor; birinin giydiği sarı bir palto, çevresindeki karanlık arasında hışırdayan bir ışık gibi parlıyor, diğeriyse daha karanlık bir tonlarda ve sahnenin kasvetli ruh halini yansıtıyor.

Kompozisyon, izleyicinin bakışını sokağın derinliklerine yönlendiriyor; ağaç gövdesi ile çevrelenmiş bu yol, doğal bir kemer oluşturmuş, adeta bizi bu sakin krallığa davet ediyor. Van Gogh'un perspektif kullanımı bizi yalnızca yol boyunca yönlendirmekle kalmıyor, aynı zamanda içsel yolculuğumuzu düşünmeye davet ediyor. Bu resim, yalnızlık ve arkadaşlığın duygusal yankıları ile doludur ve kişisel düşünceler uyandırabilir; sevdiklerimizle yapılan sakin yürüyüşleri veya doğanın içinde geçirilen huzurlu öğleden sonraları hatırlatabilir. Van Gogh’un yaşamı bağlamında, sanatının gelişiminde geç dönemine yerleşen bu parça, anlama ve bağ kurma arzusunu temsil etmektedir ve onun mücadeleleri ve hayalleriyle yankılanmaktadır.