Een zachte rust doordringt deze scène, waar twee figuren van de kijker wegwandelen langs een beschaduwde weg, omringd door hoge, slanke bomen. Het gedempte kleurenpalet — bestaande uit tinten groen, grijs en de restjes licht — roept een sfeer van rustige introspectie op. Van Goghs penseelstreken geven leven aan de texturen van het loof en de weg; iedere streek voelt doelbewust maar vrij aan, alsof het een vluchtig moment in de tijd probeert vast te leggen. De twee figuren, bijna spookachtig in hun eenvoud, lijken een privégesprek te delen, hun houdingen ontspannen maar contemplatief. De een draagt een gele jas, waarvan de helderheid bijna als een gefluister in de omringende duisternis hangt, terwijl de ander in een donkere tint gekleed is, waarmee de sombere stemming van het tafereel wordt weerspiegeld.

De compositie leidt de blik van de kijker dieper het steegje in, flankeren door de boomstammen die een soort natuurlijke boog vormen, bijna uitnodigend om ons in dit serene koninkrijk te laten treden. Van Gogh's gebruik van perspectief leidt ons niet alleen langs het pad, maar nodigt ons ook uit om na te denken over de innerlijke reis. Dit schilderij, doordrenkt met de emotionele resonantie van eenzaamheid en kameraadschap, kan persoonlijke reflecties oproepen en herinneringen oproepen aan rustige wandelingen met dierbaren of aan rustige middagen doorgebracht in de natuur. In de context van Van Goghs leven, dat zich in de latere jaren van zijn artistieke ontwikkeling bevindt, vertegenwoordigt dit stuk een verlangen naar begrip en verbinding, weerklinkend met zijn strijd en dromen.