Bu çağrışım yapan manzarada, sanatçı karla kaplı, huzurlu bir kış manzarasını yakalıyor. Kar, toprağı örtüyor ve doğanın sakinliğini aydınlatıyor. Kompozisyon ustaca düzenlenmiş; izleyicinin gözleri karın üzerindeki izlerle işaretlenmiş kıvrımlı yollar boyunca yol alıyor. Yalnız bir figür köpeğiyle yürürken, yavaş hareketleri soğuk havaya bir huzur ve arkadaşlık hissi katıyor. Beyaz kar ile zengin toprak tonları arasındaki karşıtlık, dinamik bir görsel kontrast oluşturuyor ve yukarıdaki yumuşak mavi gökyüzü sıcak bir kucaklama gibi süzülüyor.

Tablo, Van Gogh'un imza fırça darbeleriyle parıldıyor; her darbe kendini açıkça ifade eden bir şekilde sahneye hareket ve yaşam katıyor. Yüksek, yapraksız ağaçlar gökyüzüne doğru uzanırken, uzaklardaki yapılar sanatçının doğal unsurlar aracılığıyla duyguları çağrıştırma yeteneğini gösteriyor. Bu tür sahneler, insan varlığının doğanın sessiz güzelliğiyle uyumlu bir şekilde buluştuğu bir anı kapsıyor; bu, belki de Van Gogh'un hayatın karmaşası içinde huzur arayışının bir yansıması. Bu eserde, insan ve doğa arasındaki bağ derin bir şekilde yankılanıyor ve bize sürdürdüğümüz hassas ama güçlü bağlantıları hatırlatıyor.