Bu muhteşem eserde, baharın güzelliğini çağrıştıran canlı bir peyzaja çekiliyoruz; şeftali ağaçları, çitli bir manzaranın etrafında çiçek açmış. Ağaçlar, tam çiçek açma dönemindeler, zarif yaprakları beyaz ve hafif pembe tonlarda boyanmış, yeşilgesiz alanlarla çarpıcı bir kontrast oluşturuyor. Canlı renklerin içinde neredeyse elle tutulur bir yaşam hissi var. Sahne boyunca dağılmış olan evler, pitoresk ve davetkâr görünüyor, bu pastoral dünyanın içinde uyum içinde yer alıyor; her yapı kendine has, cesur fırça darbeleri ile doku ve bireysellik hissi veriyor. Gözlerimiz bu huzurlu manzarayı gezerken, uzaktaki yumuşak tepelerle karşılaşıyoruz; uzak ufukta mavi tonlarla boyanmış.

Kompozisyon, gözleri canlı şeftali ağaçlarının belirgin bir şekilde öne çıktığı ön plandan üzerinde, yavaşça orta planda huzur içinde duran evlere doğru yönlendiriyor. Gökyüzü mavi bir mozaik gibi, Van Gogh'un kendine özgü fırça tekniğinin yarattığı göz alıcı çeşitli dokuların parlayarak. Hayat dolu, sanki dönüyormuş gibi algılanıyor ve duygusal etkiyi daha da artırıyor — bu sadece bir manzara değil; doğanın geçici güzelliklerinin bir kutlaması. Tarihsel olarak, Van Gogh Fransız kırsalından derin ilham almış ve bu eser, onun sanatsal tekniklerini değil ama sevdiği yerle olan derin bağını da yansıtıyor. Bu resim, doğanın canlı döngüsünün ve her mevsim değişikliğinin taşıdığı duygusal etkiyi büyüleyici bir hatırlatıcısıdır; Van Gogh’un renk ve ışık kullanımındaki ustalığını göstermektedir — en huzurlu ortamlarda hayatın açıldığına bir övgüdür.