Bu canlı doğa tasvirinde ağaçlar uzun ve gururlu bir şekilde yükseliyor, sanki gözlem yapmak için duranlara toprağın sırlarını fısıldıyormuş gibi. Eser, tuval üzerinde yeşil ve kahverenginin çılgınca karışımıyla dans eden canlı fırça darbeleriyle büyüleyici bir şekilde izleyiciyi yakalıyor ve ışık ile gölge arasında büyüleyici bir etkileşim yaratıyor. Van Gogh'un tekniği sahneye neredeyse elle tutulur bir enerji katıyor; sallanan yapraklar, yavaş bir rüzgarda dalgalanıyor ve izleyiciyi bu huzurlu ormana davet ediyor.

Kompozisyon şaşırtıcı derecede dinamik, zengin yeşil katmanların arasında göz ilgisini çekiyor ve yaprakların arasında süzülen nadir altın ışık parlamalarıyla zenginleştiriliyor. Duygusal etki derin; doğanın huzurunu ve sükunetini uyandırarak günlük yaşamın kaosundan bir sığınak sunuyor. Tarihsel olarak, bu parça Van Gogh'un doğayla olan derin bağını hissettiği bir dönemde dış mekan sahnelerini keşfettiğini yansıtıyor. Bu önem sadece onun bir sanatçı olarak evrimini işaret etmekle kalmıyor, aynı zamanda doğanın ince anlarını canlı ve unutulmaz deneyimlere dönüştürme becerisini de vurguluyor.