Αυτό το εκφραστικό έργο παρουσιάζει μια ωχρή, γυμνή γυναικεία φιγούρα που βρίσκεται οριζόντια, σχεδόν σαν άγαλμα σε ένα σουρεαλιστικό τοπίο — η επιμήκης μορφή της αντιπαραβάλλεται έντονα με τους ζωντανούς κόκκινους και πράσινους λόφους. Ένας μικρός, σε εγρήγορση σκύλος κάθεται απαλά στο στήθος της, δημιουργώντας μια οικεία και μυστηριώδη σύνδεση μεταξύ ανθρώπου και ζώου· το δεξί της χέρι κρατάει προσεκτικά ένα λουλούδι, ενισχύοντας τα θέματα της αθωότητας και της μετάβασης. Το φόντο εκτείνεται σε μια ευρεία θέα κάτω από έναν απαλό ουρανό, όπου μια σειρά μικρών, σκιώδων μορφών περπατά κατά μήκος ενός δρόμου προς έναν μακρινό ορίζοντα. Οι παχιές, σκόπιμες πινελιές εμπλουτίζουν την συναισθηματική υφή της σκηνής, χρησιμοποιώντας μια παλέτα που κινείται ανάμεσα σε ζεστές γήινες αποχρώσεις και ψυχρές σκιές, δημιουργώντας μια ισορροπία ανάμεσα στη γαλήνη και την υποβόσκουσα ένταση.

Η σύνθεση προσελκύει τον θεατή σε μια σιωπηλή στιγμή ευαλωτότητας και πιθανής αφήγησης — υπάρχει ένα υποκείμενο ρεύμα απώλειας και μετάβασης που εκφράζεται μέσω συμβολικών μοτίβων όπως το λουλούδι και η παρουσία του σκύλου. Ιστορικά, το έργο εντάσσεται στον όψιμο μετα-ιμπρεσιονισμό του 19ου αιώνα, όπου ο καλλιτέχνης συνδυάζει τη φιγούρα με συναισθηματικό βάθος και μια νότα μυστικισμού. Οι τολμηρά απλοποιημένες μορφές και τα εκφραστικά χρώματα ξυπνούν πρωτόγονια συναισθήματα, και το ήσυχο τοπίο μοιάζει να ψιθυρίζει ιστορίες απώλειας της αθωότητας και τελετουργιών περάσματος, καθιστώντας το έργο μια βαθιά στοχαστική ματιά στην ανθρώπινη εμπειρία πέρα από την καθαρή οπτική αναπαράσταση.