Dit expressieve werk toont een bleke, naakte vrouwelijke figuur die horizontaal ligt, bijna als een standbeeld tegen een surrealistisch landschap – haar langgerekte lichaam contrasteert krachtig met de levendige, glooiende heuvels in rood en groen. Een kleine, alerte hond zit zachtjes op haar borst, wat een intieme, enigszins raadselachtige verbinding tussen mens en dier creëert; haar rechterhand houdt zorgvuldig een enkele bloem vast, waarmee thema’s van onschuld en overgang worden versterkt. De achtergrond ontvouwt zich tot een uitgestrekt panorama onder een zachte hemel, waar een rij kleine, schaduwachtige figuren langs een weg naar een verre horizon loopt. Gauguins dikke, doelbewuste penseelstreken verrijken de emotionele textuur van de scène, met een palet dat balanceert tussen warme aardetinten en koelere schaduwen, waardoor een evenwicht ontstaat tussen rust en subtiele spanning.

De compositie nodigt de kijker uit tot een stil moment van kwetsbaarheid en mogelijke vertelling — er is een onderstroom van verlies en transformatie voelbaar, uitgedrukt via symbolische motieven zoals de bloem en de aanwezigheid van de hond. Historisch gezien behoort dit werk tot het postimpressionisme aan het eind van de 19e eeuw, waarbij de kunstenaar figuratieve vorm combineert met emotionele diepgang en een vleugje mystiek. De gedurfde vereenvoudiging van vormen en expressieve kleuren roepen oeroude emoties op, en het stille landschap lijkt verhalen te fluisteren over verloren onschuld en overgangsrituelen, waardoor het werk een diepe meditatie vormt over menselijke ervaring voorbij pure visuele representatie.