Przedstawienie młodej rybaczki jest uderzające w swojej prostocie i głębi emocjonalnej. Stojąc lekko pochylona, zdaje się uosabiać moment cichej samotności, być może rozmyślając nad dziennym połówem lub osobistą myślą, jednocześnie splatając ręce. Stonowana paleta kolorów, składająca się głównie z ziemistych brązów, delikatnych bieli i głębokich czerni, tworzy poczucie harmonijnego równowagi, które przyciąga wzrok. Delikatne pociągnięcia pędzla Van Gogha, w połączeniu z wyraźniejszymi konturami, nadają jej postaci miękkość, pomimo ciężaru jej ubrań, kapsułkując odporność klasy robotniczej.

Kompozycja kieruje naszą uwagę w stronę jej figury, podczas gdy tło zanika w abstrakcyjnych odcieniach, tworząc kontrast, który podkreśla powagę rybaczki. Delikatna gra światła i cienia wprowadza subtelny dramat i wzmacnia emocjonalną rezonans dzieła. Stworzone w czasie, gdy Van Gogh starał się zrozumieć trudności i godność życia wiejskiego, to dzieło jest intymnym mgnieniem złożonego wewnętrznego świata prostej, ale pracowitej kobiety, wywołując głębokie uczucie empatii i podziwu.