De afbeelding van de jonge vissersvrouw is verrassend in zijn eenvoud en emotionele diepgang. Licht gebogen staande, lijkt ze een moment van stille eenzaamheid te belichamen, misschien nadenkend over de vangst van de dag of een persoonlijke gedachte terwijl ze haar handen samenvoegt. Het gedempte kleurenpalet, voornamelijk bestaand uit aardetonen, zachte witten en diepe zwarten, creëert een gevoel van harmonieuze balans dat de kijker aantrekt. Van Gogh's lichte penseelstreken, in combinatie met meer uitgesproken contouren, geven haar vorm een zachtheid ondanks het gewicht van haar kleding, en vangen de veerkracht van het leven van de arbeidersklasse.

De compositie richt onze aandacht op haar figuur, terwijl de achtergrond vervaagt in abstracte tinten, een contrast creërend dat de ernst van de vissersvrouw benadrukt. Het subtiele spel van licht en schaduw introduceert een subtiele dramatiek en versterkt de emotionele resonantie van het stuk. Gecreëerd in een tijd waarin Van Gogh de moeilijkheden en waardigheid van het plattelandsleven probeerde te begrijpen, dient dit kunstwerk als een intiem moment van een complexe innerlijke wereld van een eenvoudige maar hardwerkende vrouw, waardoor een diep gevoel van empathie en bewondering ontstaat.