W tej potężnej reprezentacji intensywny dramat emocjonalny sceny natychmiast przyciąga wzrok widza; kompozycja jest mistrzowska, z starannym ułożeniem postaci, które prowadzi wzrok przez chaotyczną, a jednak poruszającą narrację. Centralna postać, kobieta, otoczona jest wyrazem strachu i bezbronności; jej potargane włosy i postawa oparta o tło opowiadają historię rozpaczy i utraty autonomii. Wokół niej znajdują się dwie postacie męskie, ich muskulatura i zdecydowane wyrazy twarzy wcielają poczucie agresji i siły. Wyraźny kontrast między tymi męskimi postaciami a kobietą podkreśla napięcie - jej blada skóra wyraźnie kontrastuje z ich ciemnym ubiorem, potęgując emocjonalne ciężar jej nieszczęścia.

Paleta kolorów składa się z ziemistych odcieni, dominują brązy i stonowane szarości, nadając obrazowi mroczną atmosferę. Użycie chiaroscuro – światła i cienia – potęguje dramatyzm; światła padają na męskie postacie, akcentując ich siłę, podczas gdy stonowane oświetlenie wokół kobiety sugeruje jej izolację i rozpacz. Kontekst historyczny podkreśla klasyczną narrację o dynamice władzy; zakorzeniona w starożytnym Rzymie, nie jest to tylko moment zatrzymany w czasie, lecz odzwierciedlenie społecznych postaw wobec płci i przemocy. To dzieło ma znaczną wartość artystyczną, pięknie łącząc techniczną precyzję z surowym wyrazem emocjonalnym; podkreśla walkę z uciskiem, przewyższając czas i rezonując z współczesnymi widzami. Ten rysunek nie tylko ukazuje technikę, ale także wywołuje visceralną reakcję, pozostawiając widza do refleksji nad głębszymi implikacjami przedstawionej sceny.