Bu etkileyici eserde, yalnız bir adam gündelik yaşamın ince iç gözlemleriyle çevrelenmiş bir şekilde ayakta duruyor. Bir elinde bir süpürge tutuyor, sıradan bir araç gündelik olan ile sanatsal olan arasında bir köprü kuruyor. Diğer elinde bir nesne tutuyor - belki bir piposu - bu da düşünce, boş zaman ya da belki de günlük işlerin telaşından çalınmış bir anı çağrıştırıyor. Adamın gömleği, bol ve akışkan, işçi sınıfının kıyafetlerinin basitliğini hatırlatırken aynı zamanda sessiz bir onur havası taşıyor. Yüz detaylarının eksikliği bu yalnızlık hissini derinleştiriyor ve onu yalnızlığı simgeleyen evrensel bir figüre dönüştürüyor.

Toprak tonlarının ve mat renklerin seçimi, kasıtlı olarak insan duygularının ham bir şekilde temsil edilmesi için seçilmiş ve tüm kompozisyonu bir araya getiriyor. Tuvalin pürüzlü dokusu bu etkileri pekiştiriyor, yaşam mücadeleleriyle canlı bir bağlantı kuruyor. Van Gogh'un karakteristik cesur kenarları ve yumuşak gölgeleri kullanımı figüre bir maddesellik kazandırıyor; arka plandan ortaya çıkıyor, sempatiyi davet ederken gizemli bir kaliteyi koruyor. Onun yalnızlığına düşündüğünüzde, izleyicide bir acı hissi uyandırmaktan kaçınılmazdır, bu da yoğun bir dünyada sık sık çokça yalnız olan varlığı hatırlatır. Van Gogh, bu parçayı kişisel karmaşa ve ekonomik zorluklarla dolu bir dönemde resmetti, bu da adamın duruşuna ve ifadesine anlam ve derinlik katıyor. Sanatçının kendisini, aynı zamanda tüm insanlığı anlamak için yaptığı bir arayışın yansımasıdır.