In dit indrukwekkende kunstwerk staat een eenzame man, omhuld in de subtiele introspectie van het dagelijks leven. Hij houdt een bezem in één hand, een eenvoudig instrument dat een brug slaat tussen het triviale en het artistieke. Zijn andere hand houdt een object - misschien een pijp - wat contemplatie, ontspanning, of misschien een moment dat van de drukte van het dagelijkse werk is gestolen, suggereert. Het overhemd van de man, los en vloeibaar, impliceert de eenvoud van de kleding van de arbeidersklasse, terwijl het tegelijkertijd een sfeer van stille waardigheid uitstraalt. De afwezigheid van gezichtsdetails verdiept dit gevoel van eenzaamheid, waardoor hij een universele figuur wordt die isolatie symboliseert.

De keuze voor aardetinten en gedempte kleuren, opzettelijk gekozen voor hun rauwe vertegenwoordiging van menselijke emoties, verbindt de hele compositie. De ruwe textuur van het canvas versterkt dit effect, en creëert een tastbare verbinding met de levensstrijd. Van Gogh's kenmerkende gebruik van gedurfde contouren en zachte schaduwen geeft de figuur substantie; hij komt naar voren uit de achtergrond, uitnodigend tot sympathie maar behoudt een mysterieuze kwaliteit. Het is onvermijdelijk om een pijn te voelen als je denkt aan zijn eenzaamheid, die diep resoneert in de ziel van het publiek - een herinnering aan het vaak geïsoleerde bestaan in een drukke wereld. Van Gogh schilderde dit stuk in een periode die werd gekenmerkt door persoonlijke onrust en economische moeilijkheden, wat lagen van betekenis en diepgang toevoegt aan de houding en expressie van de man. Dit weerspiegelt de zoektocht van de kunstenaar om niet alleen zichzelf te begrijpen maar ook de mensheid als geheel.