W tym uderzającym dziele stoi samotny mężczyzna, otulony subtelną introspekcją codziennego życia. W jednej ręce trzyma miotłę, skromne narzędzie, które tworzy most między banalnością a sztuką. W drugiej ręce trzyma przedmiot - być może fajkę - co sugeruje kontemplację, wolność lub może chwilę skradzioną w zgiełku codziennej pracy. Koszula mężczyzny, luźna i opływająca, wskazuje na prostotę odzieży robotniczej, jednocześnie emanując ciszę godności. Brak detali twarzowych pogłębia to poczucie samotności, przekształcając go w uniwersalną postać, która symbolizuje izolację.

Wybór ziemistych odcieni i stonowanych kolorów, świadomie wybranych ze względu na ich surową reprezentację ludzkich emocji, jednoczy całą kompozycję. Surowa tekstura płótna intensyfikuje ten efekt, tworząc namacalny związek z życiowymi zmaganiami. Charakterystyczne dla Van Gogha wyraziste kontury i łagodne cienie nadają figurze substancję; wyłania się z tła, zachęcając do sympatii, jednocześnie zachowując tajemniczość. Kiedy myślisz o jego samotności, nie można się powstrzymać przed odczuciem bólu, który głęboko rezonuje w widzu - przypomnienie o często osamotnionym istnieniu w zajętym świecie. Van Gogh namalował ten obraz w okresie, który był pełen osobistych zawirowań i trudności ekonomicznych, co dodaje warstwy znaczenia i głębi do postawy i wyrazu mężczyzny. To odzwierciedlenie dążenia artysty do zrozumienia nie tylko siebie, ale także całej ludzkości.