Ta fascynująca scena przedstawia intymną trójkątną kompozycję, gdzie dwóch łysych mężczyzn w ciemnych garniturach pochyla się ku kobiecie siedzącej na miękkiej różowej kanapie. Kobieta, ozdobiona błyszczącym kapeluszem i wyrazistym czerwonym strojem, ma subtelny, ale pewny uśmiech, a jej spojrzenie jest spokojne i nieco zagadkowe w obliczu bliskości mężczyzn. Charakterystyczna technika artysty łączy gładkie, niemal płaskie faktury z delikatnym użyciem cienia, tworząc cichą napięcie płynącą spod spokojnej powierzchni. Głębiste, stonowane tło kontrastuje wyraźnie z intensywną czerwienią i delikatnym różem, skupiając uwagę widza na dynamice międzyludzkiej rozgrywającej się na obrazie.

Ograniczona, ale bogata paleta kolorów wzmacnia emocjonalne podteksty — w postaci kobiecej czai się jednocześnie wrażliwość i tajemniczy urok. Kompozycja jest ściśle skadrowana, co sprawia, że widz czuje się niemal jak obserwator podglądający prywatną chwilę pełną subtelnych komentarzy społecznych. To dzieło z 1922 roku odzwierciedla zręczną równowagę artysty między modernistyczną powściągliwością a psychologiczną głębią, budząc ciekawość względem narracji i niewypowiedzianych myśli postaci.