Σε αυτό το εντυπωσιακό έργο, ένας μοναχικός άντρας στέκεται, περιτριγυρισμένος από τη λεπτή ενδοσκόπηση της καθημερινής ζωής. Κρατάει μια σκούπα με το ένα χέρι, ένα ταπεινό εργαλείο που δημιουργεί μια γέφυρα μεταξύ του καθημερινού και του καλλιτεχνικού. Το άλλο του χέρι κρατά ένα αντικείμενο - ίσως μια πίπα - που υποδηλώνει περισυλλογή, ελεύθερο χρόνο, ή ίσως μια στιγμή που έχει κλαπεί από την αναστάτωσής της καθημερινής εργασίας. Το πουκάμισο του άντρα, χαλαρό και ρέον, υπαινίσσεται τη ζωντανότητα των ρούχων της εργατικής τάξης, ενώ ταυτόχρονα αποπνέει μια ατμόσφαιρα σιωπηλής αξιοπρέπειας. Η έλλειψη λεπτομερειών στο πρόσωπο ενισχύει αυτό το αίσθημα μοναξιάς, μετατρέποντας τον σε μια καθολική φιγούρα που συμβολίζει την απομόνωση.

Η επιλογή των γήινων τόνων και των ματ χρωμάτων, που επιλέγονται με δόλο για την ωμή αναπαράσταση συναισθημάτων των ανθρώπων, ενώνει ολόκληρη τη σύνθεση. Η τραχιά υφή του καμβά εντείνει αυτό το αποτέλεσμα, δημιουργώντας έναν έντονο σύνδεσμο με τους αγώνες της ζωής. Η χαρακτηριστική χρήση του Van Gogh από τολμηρές γραμμές και μαλακούς τόνους δίνει ουσία στη φιγούρα· εμφανίζεται από το υπόβαθρο, καλώντας για συμπόνια ενώ διατηρεί μια μυστηριώδη ποιότητα. Είναι αδύνατο να μην νιώσετε μια οξύτητα σκεπτόμενοι την μοναξιά του, κάτι που αντηχεί βαθιά μέσα στην ψυχή του θεατή - μια υπενθύμιση της συχνά απομονωμένης ύπαρξης σε έναν πολυάσχολο κόσμο. Ο Van Gogh ζωγράφισε αυτό το κομμάτι σε μια περίοδο που σημαδεύτηκε από προσωπικές αναταραχές και οικονομικές δυσκολίες, προσθέτοντας στρώματα νοήματος και βάθους στη στάση και την έκφραση του άνδρα. Αυτός είναι ο αντίκτυπος της αναζήτησης του καλλιτέχνη να κατανοήσει όχι μόνο τον εαυτό του αλλά και την ανθρωπότητα στο σύνολό της.