การสร้างสรรค์ที่กระทบใจนี้จับภาพฉากที่มืดมนซึ่งทหารที่สวมเครื่องแบบยืนอยู่ในสุสานที่เต็มไปด้วยไม้กางเขนแต่ละไม้เป็นพยานเงียบๆถึงการเสียชีวิตของผู้อื่น ตัวละครหลักสวมเครื่องแบบสีเข้มกำลังจ้องมองไปที่กองดินที่เพิ่งขุดขึ้นมาทำให้เกิดการสะท้อนอารมณ์ภายในผลงาน. อยู่ข้างหลังเขาเพื่อนทหารกำลังข diligently ขุดด้วยหัวที่ก้มทำให้ถูกกลืนไปในความคิดของตัวเอง. โทนสีอย่างสีน้ำตาลและสีเขียวที่จางลงช่วยเพิ่มความรู้สึกหนักแน่นและเกือบจะน่ากลัวต่อฉากนี้ซึ่งเพิ่มน้ำหนักให้กับการสูญเสียและการเสียสละ.

สิ่งที่ทำให้ผู้ชมรู้สึกประทับใจคือแรงกดดันทางอารมณ์ที่แต่ละตัวละครในภาพพกไว้. การใช้แสงที่โปรยออกมาเพื่อสร้างเงาที่นุ่มนวลเกิดบรรยากาศที่เคารพ ให้ความรู้สึกถึงหน้าที่อันสามารถเปลี่ยนแปลงชีวิตได้. ไม้กางเขนแต่ละอย่างที่ถูกใช้งานไปบางส่วน แต่ยังคงตั้งอยู่สะท้อนให้เห็นภาพทางภูมิศาสตร์ที่เป็นธรรมชาติเสมือนเป็นการเตือนความคืนการเป็นอมตะของผู้ที่ตกตาย. การสร้างสรรค์ที่อัจฉริยะนี้เชิญชวนให้เราไม่เพียงศึกษาการสูญเสียของชีวิต แต่ยังวิเคราะห์ผลที่ตามมาจากผลพวงของสงคราม ซึ่งทำให้เป็นงานศิลปะที่มีความสำคัญในประวัติศาสตร์ทหารและประสบการณ์ของมนุษย์