Bu etkileyici tablo, uçurumun kenarında bir anı yakalıyor; iki figür çevrelerindeki manzarayla samimi bir bağ kuruyor. Uçurum, geniş ve organik fırça darbeleriyle, toprak tonları ve beklenmedik pastel pembe ile yumuşak yeşil dokunuşların karışımıyla zengin dokulu bir yüzey olarak betimlenmiş. Sol taraftan deniz kıvrılarak geliyor; dalgaların ritmik bir şekilde mavi, beyaz ve koyu gölgelerle çizimi, üstteki sakin, güneşli alanla tezat oluşturuyor.

Sahnedeki figürler ince bir şekilde bütünleşmiş, fakat anlatısal varlıklarıyla gözü çekiyor. Bir figür, küçük bir nefesli çalgı olan flajolett çalıyor; rüzgar ve denize karışan sessiz bir melodi çağrıştırıyor. Diğer figür ise anın büyüsüne kapılmış gibi; duruşu dinleme veya düşünceyi anlatıyor. Kompozisyon, izleyicinin bakışını canlı ve dokulu ön plandan uçurumun kenarı boyunca ufka doğru yönlendirerek, hareket ve sakinliğin bir arada var olduğu izlenimini yaratıyor. Renk paleti, sıcaklık ve sükuneti ocra ve pembenin tonlarıyla çiziyor; soğuk ve karanlık deniz tonlarıyla dengeleniyor.

19. yüzyıl sonlarında yapılmış bu eser, post-empresyonizm ve sembolizm arasında bir köprü oluşturuyor; doğal dünyayı kişisel ve duygusal keşifler için bir sahneye dönüştürüyor. Fırça darbeleri biçim kaybetmeden ifadesini koruyor; renklerin sürreal birleşimi, uçurumun fiziksel gerçekliğini ve mekânın rüya gibi yorumunu çağrıştırıyor. Doğanın melodisini dinlemeye, rüzgârın fısıltısını hissetmeye ve insanın bu vahşi dünyayla yakın bağını düşünmeye davet eden güçlü bir kompozisyon.