Ten sugestywny obraz uchwycił moment na krawędzi klifu, gdzie dwie postaci intymnie wchodzą w interakcję z otaczającym je pejzażem. Dominującym elementem jest sam klif, namalowany szerokimi, organicznymi pociągnięciami pędzla, łączącymi ziemiste tonacje z niespodziewanymi pastelowymi różami i stonowanymi zieleniami, tworząc bogatą, dotykalną powierzchnię. Morze z lewej strony zarysowuje swoje pofałdowane fale w rytmicznym połączeniu niebieskich, białych i ciemnych cieni, kontrastujących z spokojniejszą, słoneczną przestrzenią powyżej.

Postacie są subtelnie wkomponowane, ale przyciągają wzrok swoją narracyjną obecnością. Jedna z nich gra na flażolecie, małym instrumencie dętym, sugerując cichą melodię rozmywającą się na wietrze i morzu. Druga postać wydaje się pochłonięta chwilą, jej postawa wskazuje na słuchanie lub kontemplację. Kompozycja kieruje uwagę widza z żywego, teksturowanego pierwszego planu wzdłuż krawędzi klifu ku horyzontowi, nadając scenie poczucie współistnienia ruchu i spokoju. Paleta barw maluje złożony emocjonalny krajobraz: ciepło i spokój w ochrach i różach równoważonych chłodniejszymi, ponurymi tonami morza.

Stworzone pod koniec XIX wieku dzieło odzwierciedla pomost między postimpresjonizmem a symbolizmem, gdzie świat przyrody staje się areną osobistych i emocjonalnych eksploracji. Pociągnięcia pędzla są ekspresyjne, a zarazem zachowują formę; surrealistyczne połączenie barw przywołuje zarówno fizyczną rzeczywistość klifu, jak i marzycielską interpretację przestrzeni. To fascynująca kompozycja, która zaprasza do słuchania muzyki natury, poczucia szmeru wiatru i refleksji nad intymnym związkiem człowieka z tą surową krainą.