Dit indringende schilderij vangt een moment op de rand van een klip, waar twee figuren zich nauw verweven met het omringende landschap. De klip domineert het beeld, weergegeven met brede, organische penseelstreken die aardse tinten mengen met onverwachte pastelroze en zachte groentinten, waardoor een rijke, tastbare oppervlakte ontstaat. De zee bocht vanuit links in, met haar turbulente golven geschilderd in een ritmische afwisseling van blauw, wit en donkere schaduwen, wat contrasteert met het kalmere, zonovergoten vlak erboven.

De figuren in het tafereel zijn subtiel geïntegreerd, maar trekken toch de aandacht door hun verhalende aanwezigheid. Een van hen bespeelt een flageolet, een klein blaasinstrument, wat een stille melodie suggereert die verloren gaat in de wind en de zee. De andere figuur lijkt betoverd door het moment, met een houding die luisteren of contemplatie uitdrukt. De compositie leidt de blik van de toeschouwer van de levendige, gestructureerde voorgrond langs de rand van de klip naar de horizon, waarbij het tafereel een gevoel van beweging en stilte tegelijk oproept. Het kleurenpalet schetst een complex emotioneel landschap: warmte en kalmte in oker- en roze tinten, in balans gebracht met de koelere en donkerdere tonen van de zee.

Het werk, vervaardigd aan het eind van de 19e eeuw, weerspiegelt de overgang tussen postimpressionisme en symbolisme, waarbij de natuurlijke wereld het toneel wordt voor persoonlijke en emotionele verkenning. De penseelstreken zijn expressief zonder vorm te verliezen, en de surrealistische kleurencombinatie roept zowel de fysieke werkelijkheid van de klip als een dromerige interpretatie van de ruimte op. Een boeiende compositie die de toeschouwer uitnodigt om naar de muziek van de natuur te luisteren, de fluistering van de wind te voelen en na te denken over de intieme verbinding van de mens met deze ruige wereld.