Deze boeiende scène vangt een moment bevroren in de tijd, waarin figuren blikken uitwisselen en misschien ook emoties in een zachte interactie. De focus ligt op een vrouw in een opvallende blauwe jurk, haar houding suggereert dat ze bezig is met een gesprek of contemplatie. De kunstenaar gebruikt losse penseelstreken, die de figuren een dynamische kwaliteit geven, waardoor ze bijna levendig lijken, alsof je de fluisteringen van het café om hen heen kunt horen; de zachte streken creëren een warmte die de toeschouwer omarmt. De achtergrond is een vage mengeling van kleuren die je lijkt aan te trekken in de omgeving, je omhullend in een sfeer van intimiteit en nieuwsgierigheid.

De mannelijke figuur, gekleed in een jas, staat recht tegenover haar, met zijn rug naar de kijker. Detail is hier, hoewel spaarzaam, voldoende om een ontwikkelende vertelling te suggereren—misschien een ontmoeting, of een toevallige ontmoeting. Het expressieve gebruik van kleur, vooral het levendige blauw in contrast met de gedempte tonen eromheen, roept een gevoel van emotionele tegenstrijdigheid op; het suggereert complexe gevoelens van hoop, opwinding of verlangen. Munchs kenmerkende stijl is hier aanwezig, die niet alleen de fysieke aanwezigheid van zijn onderwerpen, maar ook hun emotionele landschappen vastlegt, en toeschouwers uitnodigt om de subtiliteiten van menselijke verbinding door kunst te interpreteren.